Montenegro 2.0: Kotor, Ulcinj en Bar

Omdat ik onderweg was van Kosovo naar Servië en je die grens niet direct over kunt steken, ben ik via Montenegro gereisd. Ik had na een tijd veel verplaatsen en nieuwe dingen zien even zin om het wat rustiger aan te doen. Daarom besloot ik (weer) naar Kotor te reizen. Ook ging ik een dagje naar Perast en verbleef ik onverwacht een paar dagen in Ulcinj. Ik eindigde in Bar om vanaf daar door te reizen naar Servië. Ondanks dat ik niet zoveel nieuwe dingen gezien heb, heb ik mezelf prima vermaakt. Lees hieronder verder wat ik precies gedaan heb.

Kotor

Terug in Kotor, maar wel een nieuw hostel

Zoals ik al schreef in mijn vorige blog, kwam ik twee uur eerder aan in Montenegro. Dat was dus wel heel vroeg. Ik besloot me maar even om te kleden bij het busstation en daarna bij het strand te gaan zitten. De receptie van mijn hostel ging namelijk pas om 10.00 uur open. Ik verbleef in een ander hostel dan de vorige keer dat ik in Kotor was, omdat ik iemand kende die vrijwilligerswerk deed in dit hostel. Nadat ik even op het strand geslapen had, dropte ik mijn tas bij het hostel. Ik had geen oog dichtgedaan in de bus, dus ik was nog steeds heel moe.

De rest van de dag heb ik rustig aan gedaan. Ik heb vooral bij het strand gezeten en even in het stadje rondgelopen. Toen ik eindelijk kon inchecken, ging ik een paar uurtjes slapen. ’s Avonds werden er namelijk spelletjes georganiseerd door het hostel. Daarna deden we met het hele hostel een pub crawl. Dit was erg gezellig. Ik was wel echt heel moe toen ik terug kwam. De volgende dag was ook een chille dag. Ik ben vooral op het strand geweest, heb de zonsondergang gekeken en ben ’s avonds met het hostel uitgegaan.

Toch weer terug naar het eerste hostel

Na een paar dagen besloot ik van hostel te wisselen en terug te gaan naar het hostel waar ik de eerste keer verbleef. Ik was helaas ontzettend ziek geworden van de airco, dus ik heb voornamelijk geslapen. ’s Avonds deed het hostel een sunset barbecue, waar ik nog wel mee naartoe ben geweest. De zonsondergang vanaf het fort waar ze met het hostel heen gaan is echt prachtig, maar ik was eigenlijk te ziek om er echt van te kunnen genieten.

De rest van de week heb ik voornamelijk uitgerust en vrij weinig gedaan. Dat was ook het punt van deze stop. Ik was vrij moe van de hoeveelheid sightseeing die ik gedaan had, dus ik wilde eigenlijk even geen nieuwe dingen zien. Kotor was daar de perfecte plek voor. Er is genoeg te doen, het ligt aan het strand en het hostel is top. Het scheelde ook dat ik een aantal mensen kende die hier toevallig tegelijkertijd waren. Het hostel organiseert wel iedere dag activiteiten, waar ik een paar keer aan heb meegedaan. Zo was er een boat party en ben ik nog een keer meegegaan met de barbecue tijdens zonsondergang.

Perast

Vanuit Kotor ben ik een dagje naar Perast gegaan. Hier wilde ik toen ik hier in mei was ook heen, maar helaas hadden we daar toen geen tijd voor. Na een paar dagen niets doen had ik wel weer zin om iets nieuws te zien, maar niet om de hele dag bezig te zijn. Daarom leek Perast me een goede keuze. Perast is een klein dorpje aan de baai van Kotor met een mooi strand. Het ligt op zo’n twintig minuten met de bus vanaf Kotor. Veel mensen gaan hier ook heen om een boottocht naar the lady of the rocks te doen. Dit is een kerk op een eilandje (of eigenlijk gewoon een rots). Ik heb dit niet gedaan, omdat ik hier al langs gekomen was tijdens de boot party van het hostel.

Mijn plan was om even in het dorpje rond te lopen, een aantal van de kerken te bezoeken en misschien nog even naar het strand te gaan. Ik had dit allemaal leuk bedacht, maar toen ik uit de bus stapte begon het te regenen. Dat was een beetje jammer. Ik liep toch even door het dorpje en gelukkig was het in de kerken wel droog, maar het strand liet ik maar even voor wat het was. Het dorpje was wel mooi en ik was blij om even uit de drukte van Kotor te zijn.

Ulcinj

Afscheid van Kotor & de heenreis

Rond 12.00 uur was het eindelijk tijd om Kotor te verlaten. Na een week bijna geen sightseeing voelde ik me wat meer opgeladen om weer dingen te gaan bezoeken. Ik nam afscheid van iedereen in het hostel en pakte de bus naar Ulcinj. Dit is een badplaats in het zuiden van Montenegro, tegen de grens met Albanië. De bus was helemaal vol en vertrok 20 minuten eerder dan de bedoeling was. Tegen het einde van de middag kwam ik in Ulcinj aan. De reden dat ik naar Ulcinj ging, was voornamelijk vanwege een hostel dat ik van iedereen aangeraden kreeg. Het is een heel sociaal hostel en de eigenaar is nogal een character. Ze hebben ook een hond en een kat. Het hostel is echt gemaakt om mensen te ontmoeten, dus dat is heel leuk.

Zonsondergang op Long beach

Nadat ik ingecheckt had, kon ik gelijk mee met de eerste activiteit. We gingen de zonsondergang bekijken op Long Beach. Dit is het enige zandstrand in Montenegro. Het is een strand met zwart zand en volgens mij is het ook het langste strand van Montenegro. Vanuit het hostel wordt een busje georganiseerd die iedereen naar het strand brengt. Toch fijn dat je dan niet dat hele stuk hoeft te lopen. Onderweg stopten we, zodat iedereen nog wat te drinken en snacks kon halen. Daarna reden we door naar het strand.

Ik had verwacht dat ik het wel kon waarderen om weer eens op een zandstrand te zijn. Dat ligt toch wat lekkerder. Dit viel uiteindelijk tegen, want ik merkte dat ik na een half uur al weer helemaal klaar was met dat het zand overal zit. De zonsondergang was wel mooi en het was ook gezellig om iedereen in het hostel te leren kennen. Na zonsondergang reden we terug naar het hostel en zijn we uiteten geweest met een groepje.

Dennenbos hike

De volgende dag ging ik met een groepje van de zonsondergang gisteren een wandeling langs de kust doen. Deze wandeling gaat door het dennenbos dat langs de kust loopt. Het beginpunt van de wandeling lag op zo’n 40 minuten lopen van het hostel. Dit is voornamelijk langs een drukke weg lopen, dus dat was niet heel interessant. Vanaf het beginpunt liep het pad door het bos. Dit zorgde ervoor dat we in de schaduw liepen en dat was fijn met hoe warm het was. Vanaf het pad had je prachtig uitzicht op de zee en onderweg zijn we ook nog een aantal keer gestopt om even een duik te nemen. Op de terugweg lunchten we met uitzicht op de zee en daarna zijn we weer teruggelopen naar het hostel.

Het is in deze omgeving nog een stuk minder toeristisch en het is ook minder volgebouwd met hotels en restaurants dan in het noorden van de kust van Montenegro. Je hebt hier ook geen last van alle cruisetoeristen. Ik hoop dat dat nog een tijdje zo blijft. Het zou zonde zijn om dit hele pad ook vol te bouwen.

Zonsondergang op Crystal beach

’s Avonds werd er vanuit het hostel weer een activiteit georganiseerd. Deze keer gingen we naar Crystal Beach. We gingen weer met een bus vanuit het hostel en stopten onderweg om drinken en snacks te halen. Om bij Crystal Beach te komen moet je nog een stuk door een bos naar beneden lopen. Dit was even een uitdaging met alle spullen en op slippers, maar gelukkig kwam het allemaal goed. Crystal beach is een heel mooi strand. Het is een kiezelstrand met witte kiezels en heel helder water. Er ligt een eilandje vlak voor het strand, wat het een mooie plek maakt voor zonsondergang.

Bar

Na een paar dagen in Ulcinj reisde ik verder naar Bar. Ik was al in Bar geweest toen we in mei een dagje gingen road trippen langs de kust van Montenegro. Op zich is Bar niet echt bijzonder. Het is vooral een strandbestemming voor families. Niet echt een bestemming voor mij dus. De enige reden dat ik naar Bar ging was, omdat de trein naar Belgrado daar vertrekt. Toen ik in Bar aankwam, kocht ik meteen een kaartje voor de trein van de volgende ochtend. Daarna ging ik op zoek naar mijn hostel.

Ik had al een mail met instructies gekregen, omdat het moeilijk te vinden zou zijn. Ik volgde deze instructies en op een gegeven moment moest ik ergens het spoor oversteken, zonder enige beveiliging. Er was überhaupt niet echt een pad. Ik had het idee dat ik iemands achtertuin in ging lopen. Toch bleek dat ik de instructies wel goed gevolgd had, want uiteindelijk kwam ik toch bij mijn hostel aan. De rest van de dag heb ik alleen de zonsondergang gekeken bij het strand, waar ik bijna een uur voor moest lopen, en heb ik me voorbereid op de treinreis van morgen. Dat leek namelijk een enorm lange dag te worden.

Treinreis van Bar naar Belgrado

Op naar Servië!

De volgende ochtend verliet ik Bar al vroeg. Vanaf mijn hostel liep ik naar het treinstation, dat gelukkig niet zo ver lopen was. Ik ging op zoek naar mijn plek in de trein. Dit had ik vrij snel gevonden. De trein was overvol, dus ik was blij dat ik mijn ticket de dag ervoor al gekocht had. Ik deelde mijn coupé met een Servische vrouw, twee Servische mannen en een vrouw uit Montenegro. Er zat ook nog een andere man in de coupé, maar die heeft geen woord gezegd tegen de rest.

Niemand sprak overigens Engels, maar met handen en voeten probeerden we toch met elkaar te communiceren. Zo kwam ik erachter dat de vrouw uit Montenegro haar zoon ging opzoeken die in Belgrado studeerde en vertelde een van de Servische mannen dat hij wel eens naar een voetbalwedstrijd geweest is in Nederland. De Servische vrouw had twee boodschappen tassen met eten en drinken mee en deelde dit aan iedereen uit. Dit is voor mij altijd een beetje een risico vanwege mijn notenallergie, maar ze had besloten dat haar eten niet aannemen geen optie was, dus dat moest ik dan maar accepteren. Gelukkig zaten er geen noten in, maar dat was wel even spannend.

De trein

Het deel van de treinreis in Montenegro was in een oude trein. Het was niet zo erg als de trein van Pristina naar Pejë, maar de airco deed het niet en de stoelen hadden bijna geen bekleding meer. Er waren ook nog mensen in de trein aan het roken. Dit deden ze gelukkig wel bij het raam. Rare ervaring, maar dat kan hier allemaal. Na 3,5 uur moest ik bij de grens overstappen op een andere trein. Dit was wel een moderne trein met airco en hier mocht ik nog 7 uur inzitten. Het uitzicht onderweg was prachtig. Het grootste deel van de rit, vooral in Montenegro, gaat door de bergen en je komt langs allemaal dorpjes, rivieren en meertjes. Echt geweldig. Het doet niet onder voor de bekende treinreizen in bijvoorbeeld Zwitserland. Ik ben dus ook blij dat ik de trein overdag genomen heb in plaats van de nachttrein.

Grensovergang

De grensovergang vond ik wel spannend. Servië doet namelijk vaak moeilijk doet als je een Kosovo stempel in je paspoort hebt. Dat heeft ermee te maken dat Servië Kosovo niet als land erkent, maar beschouwen dit als deel van Servië. Als je dus een Kosovo stempel in je paspoort hebt, betekent dat dat je, in de ogen van Servië, illegaal in Servië geweest bent. Er is dus een kans dat ze je daarom het land niet inlaten. Nu had ik gehoord dat ze je in principe niet weigeren, maar dat er wel een grote kans is dat ze je extra vragen stellen en over je Kosovo stempel heen stempelen. Daarom stempelen ze in Kosovo vaak ook je paspoort niet, maar bij mij gebeurde dit natuurlijk wel. Eenmaal bij de grens was er niets aan de hand. Ze hebben me niets gevraagd en hebben zelfs niet over mijn Kosovo stempel gestempeld.

Om 19.30 kwam ik na een lange, maar soepele reis aan in Belgrado. Het was mijn tweede keer in de stad. De eerste keer had ik geen hele positieve ervaring, dus ik was benieuwd hoe ik het nu zou gaan vinden. Daarover kun je meer lezen in de volgende blog.

Even om wat context te geven. Deze blog gaat over juli/augustus 2024. Ik loop heel erg achter met het schrijven van mijn blogs, maar ik heb nu eindelijk tijd om alles bij te werken. De blogs over mijn recentere avonturen komen er dus aan 🙂